فهيمه جان بيا بشنو سرود ما/ در آن گرماي سوم مرداد/ كه آنان نام خوبت را/ به پژواك بلندگوها فرا خواندند لبت خندان/ نگاهت با نگاه تك تك ياران/ كه آيا روز موعود است؟/ شتابان رفتي و عطر قدمهايت ميان راهرو پیچید / نفسها حبس، چشمان همه پرسان/ كه آياد روز موعود است؟ / خبر آمد كه او گفته“غذايم را نميخواهم“/ تو شايد فكر كردي/ كه اين هم يك نشان باشد/ كه امشب روز موعود است! تو شايد خوب فهميدي/ كه گيسوي بلندت/ شسته در خونآب خواهد شد/ ولي ما همچنان پچ پچ كنان با خويش ميگفتيم/ كه شايد موج مردم خيز درياي خزر/ از بند ما رفته/ كه شايد لاله خونبار آمل به زندان دگر رفته/ هزاران شايد ديگر-/ كه خفاشان خون آشام/ صداي شوم سر دادند/ كه كفشش كو، لباسش كو/ چادر و جوراب و پولش كو؟/ و آن كفتار پير و موش صحرائي/ هراسان و دوان، هن هن كنان از هر كجا گشتن/ به شادي خندهها كردند:/ “يكي از جمعشان كم شد“ ولي آخر فهميه جان كجا اين ناكسان را طاقت ديدار خورشيد است./ تو چون ماهي سياه كوچكي بودي/ كه از جويبار باريكي به درياها سفر كردي./ فهيمه جان بگو با ما/ هوا دلگير بود آن شب؟/ ولي شايد وزيد بادي وز آن چادرت در باد لرزان شد. هوا دم كرده، تب كرده/ به يارانت چه ميگويي؟/ “خوشا رقصيدن و پرواز كردن زير بارانها“ سرت بالا، نگاهت بر نگاه آسمان …پرسان؟/ “كجا ماندند آن ابرهاي تندرزاي باران ساز؟ خبر آمد ز قاصدهاي كوهي،/ توده در توده/ هزاران ابر در راهند/ كه سيلابي به پا سازند بنيان كن. خوشا آواز خوانان با رفيقان سوي ميدانگاه/ صداي تندر رگبار ، فضاي تپه را آكند/ سكوت تپه برهم خورد. شهابي ،پاكشان، پرپرزنان/ در آسمان گم شد./ سحرگاهان كه صيادان، به روي نيلي دريا/ به كار صيد مشغولند سكوت و گاهگاهي ريزآبي/ و يا برخورد پارويي به سطح آب/ صياد جوان، نجوا كنان/ نام تو را آواز خواهد داد/ و يا آن دم كه دهقانان شاليكار/ رها از كار روزانه، به خانه باز ميگردند/ به لب نام تو دارند/ كه نامت نام زيبايي/ براي دختران زاده در مرداد خواهد بود. رفيقان در ميان خون خود غلطان به ياد تند بارانهاي سيلآسا به لب لبخند
آذر عدل فایل 
You must be logged in to post a comment.